سلامت معنوی

سلامت معنوی، حالتی است که با آن فرد می‌تواند با مسائل روزمره زندگی به گونه‌ای برخورد کند که منجر به رسیدن به معنا و هدف اصلی زندگی شود (منبع). تاکنون، جامعه علمی با موفقیت نقش مثبت اعمال معنوی و معنویت را در درمان سرطان، فشار خون، افسردگی و استعمال دخانیات تثبیت کرده است (منبع). با توجه به مطالعات متعددی که بر روی بیماران مختلف انجام شده است، سلامت معنوی منجر به بهبود سلامت روان می‌شود و ارتباط مثبتی با سلامت جسمانی دارد؛ به عنوان مثال، ممکن است به بیماران کمک کند درد کمتری را تجربه کنند (منبع و منبع).

ویژگی‌های اساسی سلامت معنوی عبارتند از:

سبک زندگی مناسب و درست، ارتباط درست با دیگران، پرسش درباره معنا و هدف زندگی و تعالی (منبع). همچنین شاخص‌های سلامت معنوی شامل ارتباط با خود (بعد شخصی)، دیگران (بعد اجتماعی)، طبیعت (محیط) و خدا (بعد متعالی) است (منبع).

ابعاد سلامت معنوی:

1. بعد مذهبی: این بعد از سلامت معنوی مستلزم شناخت، نگرش و عملکرد مبتنی بر ارتباط با خدا است. به طور کلی برخی ادعا می‌کنند که سلامت معنوی یعنی حرکت به سوی خدا. مولفه‌های دینی ممکن است حاصل پیوند انسان با خدا باشد، از جمله احساس ارتباط با خدا، عشق به خدا، دعا، احساس مؤثر بودن خداوند در زندگی و نگرش و رفتار خدامحور.
2. بعد فردگرایانه: مولفه فردگرایانه از ارتباط انسان با خودش ناشی می‌شود. مصادیق آن عبارتند از: خودسنجی، بررسی معنای زندگی، امید، خودشکوفایی، فضایل اخلاقی، آرامش، مسئولیت نسبت به خود، تعادل، تعالی، ارزش‌ها، عرفان، فرهنگ و معرفت، نگرش و رفتار نسبت به خود. این بعد به صورت موارد زیر تعریف می‌شود:
3. بعد مادی جهان مدار: این به ارتباط انسان با دیگران و طبیعت اشاره دارد. ارتباط با دیگران باعث ایجاد احساس مسئولیت در قبال آن‌ها، عشق بی قید و شرط، بخشش، صلح طلبی، هماهنگی با دیگران و دانش، نگرش و رفتار در رابطه با دیگران می‌شود. ارتباط انسان با طبیعت باعث ایجاد مسئولیت، عشق و دانش، نگرش و رفتار در ارتباط با طبیعت می‌شود (منبع).